Tylko tam obejrzą Państwo zdjęcia buławy zdobionej kryształami Swarovskiego oraz naszą buławę zdobioną bursztynami i dodatkowo turkusami. W albumie "Broń obuchowa" znajdą Państwo również przepiękny Piernacz XVII w. oraz Buzdygan X-XV w.
Alamar 6 stycznia 2006, 21:27 Nieraz pojawiały się zapytania w stylu: "Co trzyma w ręku ten mroczny elf? Przeciez nie było kusz z magazynkiem!" czy "Co to jest buława?" czy też ten ma przybliżyć wszystkim historie i pochodzenie broni używanej w uniwersum Might and Magic, a także wyjaśnić wszelkie wątpliwości typu: czym różni się buława od maczugi lub co to jest berdysz?Tu tez można zadawać pytania na temat uzbrojenia jednostek w serii razie ogólnie co to jest BUŁAWA (autor - Trang Oul):Buława to broń obuchowa wywodząca się od maczugi. Składa się z metalowego trzonka i umocowanej na nim gruszkowatej lub kulistej, metalowej głowicy. W Polsce w XVI-XVII w. stanowiła symbol władzy hetmańskiej. Buławy używane jako insygnium były bogato zdobione. Trang Oul 6 stycznia 2006, 23:30 Miecz – biała broń sieczna, charakteryzująca się prostą głownią, zwykle obosieczną i otwartą rękojeścią. W zależności od typu, miecz trzymany był jedną ręką (większość mieczy) lub dwiema rękami. 1Sztylet to krótka broń sieczna, jedna z najstarszych broni tego typu. Jako broń bojowa, sztylet stanowi najczęściej uzupełnienie innej, długiej broni bojowy to uniwersalna broń obuchowa, składająca się z stalowego żeleźcca osadzonego na drewnianym stylisku. Używany zarówno w walce wręcz jak i do rzucania topór zadaje rany głównie swym ciężarem. Jednocześnie od początków istnienia topory były wykorzystywane jako narzędzia. W razie potrzeby mogły szybko przekształcić się w śmiercionośną to broń obuchowa, jest formą młotka bojowego o krótkim trzonku z żeleźccem tępym na jednym końcu i z ostrym zakrzywionym dziobem na drugim. Młot lucereński to młot bojowy, którego obuch rozkuty jest na cztery ostre zęby. Dzięki temu broń, przy całej zachowanej masie, zadaje obrażenia kłute,a nie bojowe to forma metalowej maczugi z kulą wyodrębnioną poniżej wierzchołka i z drewnianym to drewniana pałka, z metalową głowicą często nabijana ostrymi – broń obuchowa, metalowa głowica osadzona na trzonku o długości ok. 60 cm. Głowica zbudowana jest z piór (najczęściej 6 do 8, choć istnieją buzdygany o ponad 20 piórach) promieniście rozchodzących się od drzewca. Pióra mają kształt trójkątny lub trapezowy, zwężający się ku dołowi. Trzonek jest drewniany, drewniany okuty blachą lub całkowicie metalowy, czasami z ukrytym wewnątrz (korbacz) to broń obuchowa, forma bicza bojowego. Prosty drzewiec nie przekracza zazwyczaj długości 1 metra, na jego końcu zamocowane są rzemienie lub łańcuchy zwieńczone ciężarkami w formie kul, walców czy też obręczy. Kule te pokryte są kolcami potęgującymi siłę uderzenia. Istnieją też kiścienie pozbawione drzewca, w postaci kuli na rzemieniu, który owija się dookoła ręki. Włócznia to broń drzewcowa, kolna, której grot jest osadzony na drzewcu o długości nie przekraczającej 2 m. Służy do walki wręcz, można było nią zadawać pchnięcia we wszystkich – broń drzewcowa o obosiecznym grocie, posiadającym u nasady dwa rozgałęzienia o kształcie skrzydeł lub to dwuręczna broń drzewcowa. Na 2,5-metrowym drzewcu osadzone jest ostrze rozchodzące się na trzy strony: na siekierę, szpikulec sterczący pośrodku, mogący służyć zarówno do cięcia jak i kłucia, oraz na hak umożliwiający żołnierzowi zrzucenie za jego pomocą kawalerzysty z z ostrzami - są to dwa długie na 50 cm łańcuchy połączone są ze sobą służącym za rękojeść kawałkiem drewna owiniętego rzemieniem lub innym materiałem, a zakończone ostrzami nieco przypominającymi - broń strzelecka składająca się ze sprężystego pręta lub listwy zwanego drzewcem, oraz linki łączącej oba końce pręta zwanej cięciwą. Pociskiem jest strzała, czyli cienki i długi pręt, który jest wystrzeliwany z łuku. Drzewiec łuku musi być wykonany z elastycznego materiału, który jest w stanie ulegać odwracalnemu odkształceniu poprzez ręczne naciągnięcie cięciwy. Cięciwa musi być stosunkowo cienką (ale nie przesadnie) nierozciągliwą linką, na tyle wytrzymałą, aby nie pękać w trakcie naciągnia drzewca. Strzała musi być na tyle długa, aby wystawać choć trochę za drzewce w momencie pełnego naciągnięcia to broń miotająca neurobalistyczna podobna do łuku. Zasadnicza różnica w użyciu polega na możliwości wstrzymania się ze strzałem przez dowolnie długi czas po naciągnięciu cięciwy. Cięciwę naciąga się ręcznie, korbą lub lewarem, a dopiero potem strzela naciskając spust. Kusza posiada szereg zalet, które stawiają ją wyżej od łuku. Po pierwsze, jest ona o wiele łatwiejsza w obsłudze - nie wymaga długotrwałego treningu. Po naciągnięciu może pozostawać w gotowości do strzału przez długi czas. Poza tym kusza ma większy zasięg ze względu na mocniejsze, twardsze łęczysko, a co za tym idzie posiada również większą przebijalność niż łuk. Oprócz tych zalet kusza ma jedną podstawową wadę - jej szybkostrzelność jest kilkukrotnie mniejsza niż szybkostrzelność - dysk lub żelazna obręcz o średnicy ok. 30cm, z naostrzoną to zbroja zbudowana z kilkunastu tysięcy małych kółek żelaznych o średnicy 0,5-15 mm, które są splatane w taki sposób, aby łączyć się z kilkoma sąsiednimi. Jest bardziej wytrzymała od zbroi skórzanej i zapewnia lepszą swobodę ruchu niż zbroja płytowa. Holgar 7 stycznia 2006, 02:43 ProcaProca to broń miotająca wykorzystująca siłę odśrodkową, składająca się ze sznurka i kamienia, którym strzela. Aby z niej wystrzelić, należy trzymać końce sznurka w jednej ręce (w połowie sznurka kamień) i kręcić nimi coraz szybciej. Gdy sznurek nabierze odpowiedniej prędkości, należy wypuścić z ręki jeden koniec sznurka, wypuszczając w ten sposób kamień. Strzelanie z takiej procy wymaga ogromnego doświadczenia i wyczucia. Znacznie łatwiej jest strzelać z podtypu procy zwanego katapultaProca katapulta to rodzaj broni miotającej. Najprostsza ręczna proca katapulta zbudowana jest z patyka w kształcie litery Y oraz z kawałka gumy przymocowanego do górnych jego końców. Aby strzelić, najpierw należy naciągnąć gumę z pociskiem (najczęściej kamieniem), a następnie ją - to miecz o zakrzywionej, jednosiecznej głowni, pochodzący z zachodniej Azji. Choć obecnie dość powszechnie "sejmitarami" nazywa się miecze arabskie, w rzeczywistości nie istniał historyczny miecz o takiej nazwie. Nazwa "sejmitar" pochodzi od perskiego "szamszir", który rzeczywiście był zakrzywionym mieczem używanym często w historii bliskiego wschodu. Sejmitarem nazywa się obecnie jednak często wszelkie wschodnie zakrzywione miecze - w tym indyjski tulwar i turecki płytowaZbroja płytowa - pełna, z odsłoniętymi wszystkimi stalowymi elementami konstrukcji pojawiła się pod koniec XIV wieku. Chroniła całe ciało rycerza, od hełmu na głowie do metalowych osłon trzewików. Pojawiła sie kiedy w walkach było zapotrzebowanie na pancerz dający lepszą ochrone niż kolczuga przed obrażeniami obuchowymi. Była jednakże od niej cięższa, i co za tym idzie - trudniej było się w niej poruszać. Była bardzo często spotykana. Była też bardzo droga i nie każdego rycerza było na nią stać. Wbrew powszechnym twierdzeniom zbroja pełna płytowa ograniczała ruchy mniej niż pełna kolczuga, ponieważ jej ciężar był równomiernie rozłożony na cłym ciele, a w przypadku kolczugi w większości na to neurobalistyczna, starożytna machina miotająca; stanowiła rodzaj ciężkiej kuszy, wyrzucającej pociski (bełty, kule, kamienie, kłody drewna) torem płaskim; używana również w dawna machina oblężnicza lub sprzęt oblężniczy służący do rozbijania i wyważania bram i murów zamków i innych obleganych umocnień, używana w starożytności i średniowieczu. W najprostszej wersji taran stanowił po prostu ciężką belkę niesioną przez kilku lub kilkunastu żołnierzy, którzy uderzali nią w bramę. Belka bywała zakończona żelaznym okuciem, czasami w formie baraniego machina oblężnicza, taran miał formę rusztowania, pod którym była wahadłowo zawieszona ciężka belka. Zwykle machina wyposażona była w koła do przemieszczania i zadaszenie w celu osłony żołnierzy przed pociskami tarany, zbliżone funkcjonalnie do dawnych sprzętów oblężniczych, są obecnie sporadycznie używane do zastosowań specjalnych, np. policyjnych. Używa się w tym charakterze takze przebudowanych (niech ktoś napisze czy to nie to samo co halabarda)Berdysz (łac. barducium - siekierka) to broń drzewcowa. Ciężki, szeroki topór o zakrzywionym ostrzu i długim drzewcu (ok. 1,8 m), zdolny zmiażdżyć bojowyCep bojowy - broń obuchowa używana w średniowieczu podobna do zwykłego cepa, ale zakończona żelazną sztabą lub kolcami często połączonymi z rękojeścią (tur.) - rodzaj broni drzewcowej, rodzaj włóczni znany od czasów prehistorycznych. Charakterystyczną cechą jest stosunkowo niewielka długość drzewca (ok. 70-90 cm).GlewiaGlewia (łac. glavea, glavia) – broń drzewcowa, zaopatrzona w grot w postaci szerokiego jednosiecznego noża, osadzony na drzewcu o długości 2-2,5 m. Późniejsze glewie posiadały jeden lub dwa kolce na grzbiecie noża, co upodabniało je do zarannaGwiazda zaranna, morgenstern, morning star – typ broni obuchowej, charakteryzuje się głowicą nabitą kolcami, w kształcie gwiazdy (stąd nazwa). Zależnie od budowy był to rodzaj wekiery (okutej maczugi) lub korbacza. W pierwszym przypadku głowica była osadzona bezpośrednio na stylisku, w drugim głowica była zamocowana na końcu łańcucha, który z kolei był mocowany do rękojeści. Ostatnio używana bojowo w czasie I wojny "gwiazda zaranna" (jako typ broni) funkcjonuje w języku polskim od stosunkowo niedawna, pojawiła się głównie za sprawą obcojęzycznej literatury fantasy oraz gier fabularnych. Z tego powodu w polskich tekstach często można się spotkać z niemiecką lub angielska wersją tej nazwy, a także z różnymi, często błędnymi, jej definicjamiKopiaKopia – Jest bronią drzewcową bazującą na włóczni, jednakże przystosowaną do używania jej przez konnych. Była ona powszechnie używana niemal wszędzie gdzie były wojska konne, stając się tradycyjną bronią europejskich Europie kopie turniejowe różniły się zdecydowanie od tych używanych na wojnie. W turniejowych koniec był zakończony tępo, gdyż nikomu nie zależało przecież na tym, aby trwale okaleczyć przeciwnika. Kopie używane w czasie działań wojennych zbliżone były bardziej do zwykłej włóczni będąc przystosowane jednocześnie do trzymania ich w jednej bojowaKosa bojowa to broń biała, która powstaje z przekształcenia narzędzia typowo rolniczego w broń bojową. Ze względu na jej szczególne właściwości tnące oraz długi zasięg, kosa gospodarcza doskonale nadaje się do przypadkowego użycia jako broń podręczna, lub po odpowiednim jej zaadaptowaniu, może być użyta jako broń bojowa, tj. być przeznaczona na wyposażenie oddziałów o charakterze - broń drzewcowa używana głównie przez kawalerię. Odmiana kopii — długie, proste narzędzie walki zakończone ostrzem. Lanca w odróżnieniu od włóczni posiada jest to japońska broń drzewcowa używana w sztuce walki naginata-do. Naginata tradycyjna składa się z drzewca o długości ok. 180 cm oraz elastycznie zamocowanego na nim żeleźca o długości ok. 40 cm i kształcie zbliżonym do ostrza japońskiego miecza - katany bądź tachi, dzięki czemu mogła służyć zarówno do kłucia jak i cięcia. Długość drzewca podana powyżej jest jedynie uśrednioną długością, bowiem przez wieki używania wahała się od 60 cm do około 3 metrów. Podobnie jest z żeleźcem - jego długość wahała się od 15 cm do około 60 cm, różne były także szerokości ostrza i stopień to dawna broń drzewcowa piechoty, używana przede wszystkim przeciwko kawalerii. Były one bardzo długie i osiągały nawet do sześciu metrów zakończone było na samym szczycie metalowym grotem, co zwiększało skuteczność w boju. Pikinierzy, których główną broń stanowiła pika, byli również uzbrojeni w krótkie miecze ze względu na niewielką przydatność piki w bezpośrednim – broń drzewcowa o długim, płaskim grocie osadzonym na drzewcu długości 2-2,5 metra. Początkowo żeleźce miało kształt kosy osadzonej pionowo, potem dodano niesymetrycznie rozmieszczone haki i kolce. Broń ta była używana przez piechotę, głównie w starciach z konnicą (haki umożliwiały ściągnięcie jeźdźca na ziemię).CzekanCzekan broń obuchowo-sieczna składająca się z trzonka zakończonego siekierką, podobna do - broń biała wywodząca się od miecza. Była to broń długa (150-180 cm), przeznaczona do kłucia, o prostej głowni o trój- lub czterokątnym przekroju. Używana praktycznie tylko przez husarię do walki z konia po złamaniu kopii w pierwszym lamelkowaZbroja lamelkowa (zbroja płytkowa) - zbroja złożona z kilkuset metalowych płytek połączonych np. – rodzaj pancerza, skórzana kurtka z naszytymi lub przynitowanymi od wewnątrz płytkami metalowymi. Płytki miały ok. 2,5 na 5 cm, czasami dodawano dodatkowo dużą okrągłą płytę na piersiach. Płytki niekiedy pokrywano cyną dla zapobieżenia to okrycie głowy chroniące czaszkę przed urazami. Przez wiele wieków używany był tylko przez wojsko. Alamar 7 stycznia 2006, 09:34 Widzę, że temat się uzupełnienie:Sejmitar to po prostu biała: Broń przeznaczona do walki w zwarciu zadająca obażenia kłute lub sieczne (czyli miecze, włócznie, topory, itp.)Broń czarna Broń zadająca obrażenia obuchowe (maczugi, młoty). Nazwana tak ze względu na to, że była "niegodna" dla rycerzy. Acid Dragon 7 stycznia 2006, 13:04 temat już w drugim poście przekroczył tematykę gier HoMM-MM, a bardzo wiele z wymienionych broni w grach HoMM-MM nigdy nie występowało. Jako, że temat do RPG potrzebny najwyraźniej jest, tu też został przeniesiony. Trang Oul 7 stycznia 2006, 14:47 Wydaje mi się, że niektórych broni nie będzie w RPG (np. naginaty). Czy MG mógłby je jakoś oddzielić od tych, które będą? Acid Dragon 7 stycznia 2006, 15:24 W takim razie temat zawędrował do tawerny i to moje ostatnie słowo :P. Holgar 7 stycznia 2006, 17:24 Nie ma problemu i tak miałem się za to wziąć w wolnym czasie. Najpierw jeszcze coś dorzuce, a dopiero na końcu posortuję. Narsil 8 stycznia 2006, 12:23 Alamar->pomiędzy scimitarem(jakoś ładniej wygląda angielska pisownia)a szablą chyba jednak jest różnica... Trang Oul 8 stycznia 2006, 12:41 Masz rację, ale wg mnie chyba nie ma sensu robić dwóch tak podobnych broni. Tak samo jak nie trzeba robić osobno np. buławy, buzdygana i berła albo włóczni i partyzany. Alamar 8 stycznia 2006, 12:43 @NarsilWyobraź sobie, że nie ma aż tak istotnej (przynajmniej według mojej wiedzy). W Might and Magic Jatagan też jest klasyfikowany jako w końcu sejmitar (czy też poprawnie SCIMITAR) wg. słownika ang-pol (może niezbyt dobry przykład) to krótka zakrzywiona szabla żeby być dokładnym to w świecie Mocy i Magii mamy następujący podział mieczy : długie miecze (longsword), pałasze (broadsword), szable (sabre) i miecze dwuręczne (two-handed sword).>>>Gwiazda zaranna, morgenstern, morning starWg. mnie powinna ta broń nazywać się "Gwiazdy o poranku". Czemu? A co widzi się jak dostanie się ta bronią w głowę, rano? ;)>>>Berdysz (niech ktoś napisze czy to nie to samo co halabarda)Nie, halabarda to połączenie włóczni z toporem. Berdysz zaś to ta broń, którą posługują się Mroczni Rycerze z H3, tutaj masz jego wygląd.@AcidDobrze, że to Twoja ostateczne decyzja, bo masz jeszcze przycisk Usuń (Qui też taki ma). Alamar 16 stycznia 2006, 18:22 Mam pytanie odnośnie jednostek bojowych:Kto to byli Dragoni i kiedy powstali?Nie chodzi mi tu bezpośrednoi o ich opis (bo mniej więcej wiem), ale o to czy istnieli w Średniowieczu, czyli wtedy gdy nie było w powszechnym używaniu broni byli, to jaki rynsztunek nosili i jaką bronią władali?W MM7 jest wspomniane o Fynaksiańskich Dragonach, ale jak mogli być uzbrojeni to nie wiem (raczej nie w pistolety skałkowe). W MM6 też chyba byli Dragoni, z tym że na smokach (a dokładniej na drake'ach lub wyrmach).I jeszcze jedno, jaka jest polska nazwa Cousinart (to taki ulepszony Dread Knight z MM6, baaaardzo zabójczy, uzbrojony w berdysz i czarną pełną płytówkę)? vinius 16 stycznia 2006, 18:45 Raczej nie, nie wydaje mi się. Dragonia powstała dopiero po sredniowieczu. Powstali we Francji w XVI w, w Polsce - w XVII. Tak więc - nie. może błąd tłumaczenia? albo nierozumienie przez autorów owego tu tkaie ciekawe bronie, które nie zawsze pasują, więc i dodam cos od siebie:ARKAN - broń zarzucana na wroga, powowuje jego spętanie. Popularnie - lasso. Husaria posiadała skrzydła umocowane na plecach, uniemożliwiające zarzucenie ten arkan ni przypiąć, ni przyłatać :)PS. prosze mnie poprawiać, jak cos źle napisałem. Micki 19 kwietnia 2007, 18:36 Wiem, posty w tym temacie są stare, ale może ktoś jeszcze nie Might and Magic są nie tylko bronie ze pałasz był używany w XVI - XX wieku. Tichondrius 19 kwietnia 2007, 19:06 No, ja akurat to zauważyłem. Ale są też bronie których jeszcze nie było... Np. Blastery. Używane od XXI w - XXX w ;P.
broń skonstruowana do zadawania trafień przy pomocy zarówno pchnięć jak i cięć. Efekt ten uzyskano dzięki odpowiedniej budowie ostrza (pałasz), lub zastosowaniu kilku ostrz na jednym drzewcu (halabarda).Pchnięcie polega na osadzeniu końca broni na ważnym polu trafienia przeciwnika. Cięcie zadawane jest poprzez zetknięcie się

Kastet to broń obuchowa używana w walce wręcz, rodzaj połączonych pierścieni zakładanych na dłoń, którą następnie zaciska się w pięść. Kastet jest najczęściej wykonany z metalu, ale zdarzają się kastety wykonane z tworzyw sztucznych, aby nie zostały namierzone przez wykrywacz metalu. Jego przeznaczeniem jest zwiększenia

Obuch. Obuch, obuszek lub obuszysko – rodzaj broni białej, bardzo podobny do nadziaka, różniący się jednak od niego zawiniętym w dół dziobem, po jego przeciwległej stronie miał młotek. Stosowany od XVI do XVIII wieku przez szlachtę polską, często posiadał drzewce długości 80–100 cm i był noszony w formie laski. Broń podobna do buławy Broń podobna do buławy, oznaka godności dowódców w dawnym wojsku polskim Broń Portosa Broń przeciwczołgowa Broń przeciwpancerna Broń pszczoły Broń pszczoły, szerszenia Broń ptaków drapieżnych Broń rdzennego australijskiego myśliwego Broń ręczna do miotania strzał Broń ręczna, strzela bełtami
Popularny w Tronie Bhaala. III poziom Twierdzy Strażnika, komnata ze skałą. 30% odporności ma magię. miecz półtoraręczny. Torba przechowywania w przypadku rozpoczęcia nowej gry w Tronie Bhaala. 10000 szt. zł. Heh, niektóre miecze są całkiem ciekawe ze względu na historię lub nazwę.
który trzyma w jednej ręce włócznię zwróconą grotem do ziemi i w drugiej trójkątną tarczę. Topór jest ukazany nad głową wojownika, o którym 9 M. Głosek, Późnośredniowieczna broń obuchowa w zbiorach polskich, Warszawa-Łódź 1996, s. 38-40, typ VIII i Villa.
Nieskrępowani sumieniem najemnicy ci polegają na brutalnych i efektywnych taktykach. Zabójczy asasyni i mistrzowie skradania się, podchodzą do swych celów od tyłu, przeszywają witalny organ i rozpływają się w cieniu, zanim ich ofiara upadnie na ziemie. Łotrzykowie mogą zanurzać swe uzbrojenie w paraliżujących toksynach, które

Wojciech Lorek z Wielkopolskiego Muzeum Wojskowego mówi o czterech przykładach broni obuchowej. Każdy z omawianych obiektów można oglądać na nowej ekspozycji

A68z6hD.
  • uulfral1tt.pages.dev/14
  • uulfral1tt.pages.dev/96
  • uulfral1tt.pages.dev/56
  • uulfral1tt.pages.dev/79
  • uulfral1tt.pages.dev/43
  • uulfral1tt.pages.dev/32
  • uulfral1tt.pages.dev/69
  • uulfral1tt.pages.dev/82

    • broń obuchowa podobna do buławy